Dziś piątek – weekendu początek. Można więc pozwolić sobie na nieco rozrywki. Poza tym, Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego tuż za rogiem! Z tej okazji zapraszam na humorystyczny przegląd, w którym znajdziecie dowcipy językowe, żartobliwe zdania z zeszytów szkolnych oraz kawały o Jasiu i nauczycielach. Rozmaite odmiany komizmu, powiedzonka, zabawne dialogi, śmieszni bohaterowie… Poniżej subiektywny zbiór, który prezentuje różnorodne żarty polonistyczne. Śmiech to zdrowie! Nie od dziś lekarze przecież mówią, że uśmiechnięci ludzie żyją dłużej. Warto dbać o dobry humor każdego dnia. Iść przez życie z uśmiechem. Dlatego też zachęcam do lektury poniższego zbioru. Humor polonistyczny niejedno ma imię. Żarty polonistyczne: dowcip, humor, ironia Nie wszystkich bawi to samo i nie każdy z nas żartuje w ten sam sposób. Poza tym, warto pamiętać o tym, gdzie przebiega granica między zabawą, a aktem przemocy. Dobry żart to taki, który nikomu nie sprawia przykrości. Humor z kolei można podzielić na kilka typów. Najważniejsze to jednak umieć się śmiać. Także z siebie. Wbrew pozorom, nawet poloniści mają poczucie humoru. Zarówno nauczyciele, bibliotekarze, korektorzy, redaktorzy i inni miłośnicy naszego języka oraz literatury. Dystans, humor, ironia – nie są nam obce. Co nas bawi? Dowcipy językowe, humor z zeszytów szkolnych, komedie pomyłek, zabawne dialogi, skojarzenia… i nie tylko. Żarty polonistyczne: o nauczycielach, studentach, języku, lekturach „Mam nadzieję, że ktoś to zacytuje”: stwierdził rzekomo kiedyś Oscar Wilde, angielski poeta, prozaik, dramatopisarz i filolog klasyczny. Poniżej znajdziecie dowcipy polonistyczne, żarty o polonistach, polonistyczne suchary… Do wyboru, do koloru. Różne gatunki i formy humoru. Ważne, by dostarczyły rozrywki oraz uśmiechu. Miłej lektury. Żarty szkolne, dowcipy studenckie – Dlaczego Kubuś Puchatek uczęszcza na wszystkie zajęcia języka polskiego? – Bo wykłada profesor Miodek. Profesor filologii polskiej na wykładzie: – Jak Państwo wiecie w językach słowiańskich jest nie tylko pojedyncze zaprzeczenie. Jest też podwójne zaprzeczenie. A nawet podwójne zaprzeczenie jako potwierdzenie. Nie ma natomiast podwójnego potwierdzenia jako zaprzeczenia. Na to student z ostatniej ławki: – Dobra, dobra… Pani od polskiego wywołuje Jasia do odpowiedzi: – Jasiu, podaj, proszę dwa zaimki. – Kto? Ja?! – Brawo Jasiu, piątka! Trzy studentki (matematyki, kulturoznawstwa i polonistyki) zostały zapytane o swoje życie: – Co byście wolały? Mieć męża czy kochanka? Studentka matematyki: – Oczywiście, że męża. Trzeba żyć uczciwie i być wiernym. Zdrada jest wbrew moim zasadom moralnym. Studentka kulturoznawstwa: – Ja wolałabym mieć kochanka. Z nikim się nie wiązać. Skakać z kwiatka na kwiatek, bez zobowiązań. Studentka polonistyki: – Ja to bym chciała mieć i męża, i kochanka. Mąż myślałby, że jestem u kochanka, kochanek, że u męża, a ja miałabym w końcu czas, żeby pójść na spokojnie do biblioteki. – Nie rozumiem, jak jeden człowiek może zrobić tyle błędów?! – dziwi się polonistka, oddając pracę domową uczniowi. – Wcale nie jeden – odpowiada uczeń: – Pomagali mi mama i tata. Pani w szkole pyta Jasia: – Powiedz mi kto to był: Mickiewicz, Słowacki i Norwid? – Nie wiem. A czy pani wie kto to był: Zyga, Chudy i Kazek? – Nie wiem – odpowiada nauczycielka. – To co mnie pani swoją bandą straszy? Na lekcji polskiego: – Jasiu, powiedz nam, kiedy używamy wielkich liter? – Kiedy mamy słaby wzrok! Pani na lekcji zapytała Jasia: – Jasiu, odmień przez przypadki słowo „kot”. – Mianownik: kot, dopełniacz: kota, wołacz: Kici, kici! Na lekcji języka polskiego nauczyciel pyta: – Czym będzie wyraz „chętnie” w zdaniu: „Uczniowie chętnie wracają do szkoły po wakacjach”? Zgłasza się Jasiu: – Kłamstwem, panie profesorze. Dowcipy słowne, żarty językowe – Mów do mnie brzydko! – Wziąść, włanczać, przyszłem… – Po co kotu telefon? – Żeby miau. Polonista zwraca się do swojej żony: – Czy mnie kochasz, najdroższa? – Oczywiście! – odpowiada żona. – Całym zdaniem, proszę! Co to jest miłość małżeńska? On ją kocha za-żarcie, a ona jego za-wzięcie. – Gdzie podpisano Deklarację Niepodległości? – U dołu strony. Dzwoni pani do biura i pyta: Pani: – Halo! Czy mogę rozmawiać z panem Janem Nowak? Jan Nowak: – Tak to ja, tylko chciałem zaznaczyć, że ja się deklinuję. Pani: – A to przepraszam, zadzwonię później. Tato z synem są na przechadzce. – Tatusiu, ten pan się ciebie kłaniał. – Nie „ciebie”, lecz „tobie”. – Mi? – Nie „mi”, tylko „mnie”. – No, widzisz. Od razu mówiłem, że on się ciebie kłaniał. Humor z zeszytów szkolnych, lektury i konflikt wieszczów – Jak miał na imię Wojski z „Pana Tadeusza”? – Natenczas. [cyt. Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty swój róg bawoli] Po powrocie do domu Wokulski zamknął się w sobie i nikogo nie wpuszczał. Czytałem sztuki Szekspira. Dwie zapamiętałem: Romeo i Julia. Gerwazy wyciągnął szablę i strzelił. Tadeusz po wejściu do pokoju zobaczył rozrzucone części garderoby damskiej wraz z właścicielką. Wokulski spotkał Izabellę na spacerze w łazience. Z Paryża uciekł Słowacki do Włoch, aby pomyśleć. Mickiewicz pisał poezję, a Słowacki wiersze. W komedii bohaterowie dążą do celu, powodując śmierć, często zakończoną szczęśliwie. Maćko usłyszał tętent kopyt i zobaczył Jagienkę wybiegającą z lasu. Bohaterów „Krzyżaków” dzielimy na historycznych i erotycznych. „Do Słowackiego nie mam nic. Nawet szacunku”. Adam „Mówisz, Adamie, żeś narodu wieszczem, a tak naprawdę jesteś zwykłym leszczem”. Juliusz „Juliusz. Poeta niby polski, a jednak Słowacki”. Adam Utwór ten pisany jest wzorową polszczyzną, dlatego ta książka jak żadna inna sprawiła mi kłopoty z czytaniem. Bogumił kochał swoją żonę, ale widząc, że czyni to bez skutku, zajął się gospodarstwem. Dowcipy korektorów, bibliotekarzy, redaktorów Wchodzi czytelnik do biblioteki i pyta: – Jest książka Galla? – A no ni ma – odpowiada bibliotekarz. Mój tata podarował mi na urodziny bardzo tani słownik. Nie mogę znaleźć słów, by mu podziękować. Policjant zapisał się do biblioteki i na początek wypożyczył książkę telefoniczną. Przy zwrocie bibliotekarka pyta: – A ciekawa chociaż była? – Akcja niespecjalnie, ale ilu bohaterów! Przychodzi dziennikarz do redaktora z tekstem i mówi: – przepraszam, że taki długi, ale nie miałem czasu. – Dlaczego trzymasz gazety w lodówce? – Żeby zawsze mieć świeże wieści. Pewnego dnia mała dziewczynka, dwulatka, chciała iść na bal przebierańców. Założyła buty mamy, czapkę, okulary, sukienkę i nałożyła szminkę. Przed balem poszła do sklepu po sok. Wtedy zobaczyła ją reporterka i mówi: – Ale sensacja! Patrzcie, najmniejszy człowiek świata. Na to dziewczynka odpowiada: – Sio, sio mi z widoku wariatko! rys. Hanna Gosławska-Lipińska autor: Urocznica, źródła: zdjęcie: Pixabay, grafiki: